Σ'έναν τόπο μακρινό υπήρχε ένα μαγικό χωριό! Οι άνθρωποι ζούσαν για πολλά χρόνια και ζούσαν καλά! Είχαν τα πάντα και τους περίσσευαν! Στο λουλουδο-χωριό όλα ήταν σε αφθονία κι αρμονία με την φύση! Τα λουλούδια ήταν πολλά και χρωματιστά: τριαντάφυλλα, γιασεμιά, τουλίπες, παπαρούνες! Το χωριό είχε πολλούς κατοίκους και πολλά ζωάκια! Αποτελούνταν από μία μεγάλη Εκκλησία που βρισκό-ταν στο κέντρο της πλατείας κι εκεί ο κόσμος μαζευόταν στις γιορτές και στα πα-νηγύρια που δεν ήταν και λίγα, ο κόσμος είχε κάθε λόγο να γιορτάζει, πολλά μικρά μαγαζάκια όπου ο κάθε άντρας της φαμίλιας ζούσε την οικογένειά του, τα σπίτια των κατοίκων είχαν έναν μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος που καλλιεργούσαν τα φα-γώσιμά τους, κι ένα μεγάλο ποτάμι που οδηγούσε μακριά από αυτήν την αρμονική συμβίωση των κατοίκων…. Το ποτάμι ήταν τεράστιο και ο βασιλιάς του χωριού δεν άφηνε κανέναν να απομακρυνθεί…. Γιατί όμως;
Ένας μύθος έλεγε πως κάποτε κάποια περίεργα πλάσματα είχαν εισβάλλει στο χωριό και το λεηλάτησαν… Και τότε ένας καβαλάρης που έτυχε να περνάει από ‘κει μαζί με δύο φίλους του μύρισε ένα λουλούδι κι απέκτησε υπερφυσικές δυνάμεις και τους έκανε να φύγουν μακριά… Τότε αυτός αφού έβαλε πάλι το χωριό σε τάξη, και οι κάτοικοί του τον λάτρεψαν, αποφάσισαν να ονομάσουν το χωριό λουλουδοχωριό από το λουλούδι εκείνο! Ένας άλλος μύθος ήθελε σε μια επιδρομή ξένων, κάθε πε-νήντα χρόνια, να φυτρώνουν μετά από τις μάχες που δίνουν οι κάτοικοί τους και τους ξεριζωμούς που υπόκεινται να φυτρώνουν λουλούδια…. Αυτά όμως είναι μύ-θοι, κάποιοι τα λένε και παραμύθια αλλά μπορεί να ξέρει κανείς την αλήθεια; Ακό-μα και ο γέρο Σοφούλης, που είναι ο γηραιότερος και ο σοφότερος του χωριού και σύμβουλος του βασιλιά του Αρίστων, λέει πως ήταν πολύ μικρός και δεν θυμόταν τίποτα!
Τα χρόνια όμως περνούσαν και κάποια στιγμή οι μύθοι αυτοί έλεγαν πως, πάλι, οι φασαρίες θα ξεκινούσαν! Μια μέρα λοιπόν στο βασίλειο:
- Κύριε Δράκωνα, ήρθε ο καιρός να ανανεώσουμε την συμφωνία για το Λουλουδο-χωριό.
-Αγαπητέ Αρίστωνα , δε νομίζεις πώς ήρθε ο καιρός να μου δώσεις το χωριό σου;
-Όχι, κύριε Δράκωνα, εγώ αγαπάω τον τόπο μου και δεν θέλω να τον παρατήσω στα χέρια σου…. Οι κάτοικοί του μ’ εμπιστεύονται και μαζί μου είναι ευτυχισμέ-νοι… Εσύ θες να καταστρέψεις ό,τι φτιάξαμε με μόχθο πολύ….
-Όπως νομίζεις, αγαπητέ…. Καλό σου απόγευμα, φτωχέ μου….
Το απόγευμα ο Σοφούλης κι ο Αρίστων αποφάσισαν να μαζέψουν το χωριό και να το προειδοποιήσουν για τ’ άσχημα που θ’ ακολουθούσαν…. Τότε ο Σωτήρης, ο γιος του Σοφούλη, αποφάσισε να σώσει αυτός το χωριό του αρκεί ο Αρίστων να του έδινε το χέρι της Αγάπης…. Έτσι κι έγινε… Ο Σωτήρης έσωσε το χωριό, σαν τον παππού του τον καβαλάρη, και παντρεύτηκε την Αγάπη που κι αυτή τον ερωτεύτηκε μετά την ανδρεία που έδειξε κι έσωσε τον τόπο της…. Όλο το χωριό μάζεψε όλα τα λουλούδια και τα τοποθέτησε σε μία ωραία ανθοδέσμη για τη νύμφη σ’ ένδειξη ευ-γνωμοσύνης για την σωτηρία τους! Τώρα πια δεν φοβόντουσαν…. Θα φύτρωναν καινούργια για το χωριό!
Ξένια Ζαρκαδούλα
Δημοσιεύτηκε στο 1ο τεύχος του περιοδικού: «Κέφαλος - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς», στη στήλη: «Ο μικρός παραμυθάς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου